Είπε ο γιατρός μου ότι βγήκε ένα νέο χημειοθεραπευτικό φάρμακο με λιγότερες παρενέργειες, το οποίο ίσως με βοηθήσει να ανακουφιστώ από τα δύσκολα συμπτώματα και πριν καλά καλά το σκεφτώ είπα "ΝΑΙ"..
Ποια; εγώ.. που πριν από δέκα μήνες περίπου είπα "ΤΕΛΟΣ" οι χημειοθεραπείες, όταν ύστερα από 27 φορές το μόνο που καταφέραμε ήταν να σταματήσουμε τον καρκίνο εκεί που ήταν, δηλαδή, να πάρω παράταση ζωής λίγο ακόμα, και λίγο ακόμα..
Δηλαδή, όχι και λίγο πράγμα, αν σκεφτεί κανείς τι άγριο θηρίο είναι αυτός ο καρκίνος. Και εκεί που ήμουν τόσο αρνητική με το ενδεχόμενο να ξεκινήσω ένα νέο σχήμα, τώρα περιμένω πώς και πώς να έρθει το φάρμακο που παράγγειλε ο γιατρός μου, ελπίζοντας ότι θα έχω καλύτερη ποιότητα ζωής- όχι ότι με νοιάζει η ποσότητα, το μόνο που θέλω είναι να κάνω τα βασικά. Να τρώω και να κινούμαι στοιχειωδώς..
Περιμένοντας το νέο φάρμακο λοιπόν, και ενώ τις τελευταίες δυο εβδομάδες χειροτερεύω αισθητά, οι μέρες μου έχουν ένα ρυθμό, το ρυθμό της προσμονής και της ελπίδας. Και αυτή η ελπίδα είναι που με κάνει να θέλω και πάλι να είμαι δημουργική ακόμα και μέσα σε αυτόν τον εφιάλτη που ζω.
Όταν ξυπνήσω και ανοίξω το παράθυρο, συνήθως με καλημερίζουν οι δύο υπέροχοι, μοναδικά χαριτωμένοι γάτοι μας, ο Ψίνος και ο Γορίλας, οι οποίοι ορμάνε να μπουν μέσα αλλά τρώνε πόρτα. Άντε κανένα χαδάκι στο κεφαλάκι και μετά κλείνω το παράθυρο.
Θα τσεκάρω τον καιρό. Τον ουρανό. Το χρώμα του.
Τα δέντρα στον κήπο, για να δω αν φυσάει.
Το χώμα στην αυλή, για να δω αν έχει βρέξει.
Θα πάρω τα χάπια μου. Τρία για αρχή.
Προχωράω προς τον καθρέφτη, για να ελέγξω πώς πάει η "εγκυμοσύνη" μου. Ω ναι, κυοφορώ δίδυμα, δυο μεγάλα θρεφτάρια, όγκους, τις μεταστάσεις στις ωοθήκες μου από τον καρκίνο του στομάχου. Ο ένας όγκος είναι 18Χ12 εκατοστά, ο άλλος 11,5Χ9. Ζωή να'χουν τα πουλάκια μου. Τις τελευταίες εβδομάδες η κοιλίτσα μου έχει φουσκώσει για τα καλά.
Η Αλεξάνδρα πού είναι;
Να'την, παντού γύρω μου, να με συντροφεύει και να με στηρίζει, να με ενθαρρύνει και να με κάνει να ξεχνιέμαι, με το χαμόγελό της, το κέφι της, την ζωντάνια της, τη λάμψη της.
Αλεξάνδρα.
Η πολυλατρεμένη μου κόρη.
Αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο.
Καλημέρα.
Ποια; εγώ.. που πριν από δέκα μήνες περίπου είπα "ΤΕΛΟΣ" οι χημειοθεραπείες, όταν ύστερα από 27 φορές το μόνο που καταφέραμε ήταν να σταματήσουμε τον καρκίνο εκεί που ήταν, δηλαδή, να πάρω παράταση ζωής λίγο ακόμα, και λίγο ακόμα..
Δηλαδή, όχι και λίγο πράγμα, αν σκεφτεί κανείς τι άγριο θηρίο είναι αυτός ο καρκίνος. Και εκεί που ήμουν τόσο αρνητική με το ενδεχόμενο να ξεκινήσω ένα νέο σχήμα, τώρα περιμένω πώς και πώς να έρθει το φάρμακο που παράγγειλε ο γιατρός μου, ελπίζοντας ότι θα έχω καλύτερη ποιότητα ζωής- όχι ότι με νοιάζει η ποσότητα, το μόνο που θέλω είναι να κάνω τα βασικά. Να τρώω και να κινούμαι στοιχειωδώς..
Περιμένοντας το νέο φάρμακο λοιπόν, και ενώ τις τελευταίες δυο εβδομάδες χειροτερεύω αισθητά, οι μέρες μου έχουν ένα ρυθμό, το ρυθμό της προσμονής και της ελπίδας. Και αυτή η ελπίδα είναι που με κάνει να θέλω και πάλι να είμαι δημουργική ακόμα και μέσα σε αυτόν τον εφιάλτη που ζω.
Όταν ξυπνήσω και ανοίξω το παράθυρο, συνήθως με καλημερίζουν οι δύο υπέροχοι, μοναδικά χαριτωμένοι γάτοι μας, ο Ψίνος και ο Γορίλας, οι οποίοι ορμάνε να μπουν μέσα αλλά τρώνε πόρτα. Άντε κανένα χαδάκι στο κεφαλάκι και μετά κλείνω το παράθυρο.
Θα τσεκάρω τον καιρό. Τον ουρανό. Το χρώμα του.
Τα δέντρα στον κήπο, για να δω αν φυσάει.
Το χώμα στην αυλή, για να δω αν έχει βρέξει.
Θα πάρω τα χάπια μου. Τρία για αρχή.
Προχωράω προς τον καθρέφτη, για να ελέγξω πώς πάει η "εγκυμοσύνη" μου. Ω ναι, κυοφορώ δίδυμα, δυο μεγάλα θρεφτάρια, όγκους, τις μεταστάσεις στις ωοθήκες μου από τον καρκίνο του στομάχου. Ο ένας όγκος είναι 18Χ12 εκατοστά, ο άλλος 11,5Χ9. Ζωή να'χουν τα πουλάκια μου. Τις τελευταίες εβδομάδες η κοιλίτσα μου έχει φουσκώσει για τα καλά.
Η Αλεξάνδρα πού είναι;
Να'την, παντού γύρω μου, να με συντροφεύει και να με στηρίζει, να με ενθαρρύνει και να με κάνει να ξεχνιέμαι, με το χαμόγελό της, το κέφι της, την ζωντάνια της, τη λάμψη της.
Αλεξάνδρα.
Η πολυλατρεμένη μου κόρη.
Αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο.
Καλημέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.