«Είσαι καρκινοπαθής και φαίνεσαι!»: Ας διαλύσουμε αυτή την αντίληψη. "You're a cancer patient and you should look like this!" Let's kill this perception.

Υπάρχει μια παράνοια στον καρκίνο. Η συσχέτισή του με την ψυχολογία και τη διάθεση. Όσο πιο καλή διάθεση έχεις, τόσο πιο πολύ σε φοβάται αυτό το τέρας.

Υπάρχει επίσης μια κοινωνική παρεξήγηση σχετικά με τον καρκίνο. Πιστεύεται ότι ο καρκινοπαθής πρέπει και επιβάλλεται να φαίνεται χάλια. Αν δεν είσαι πράσινος, φαλακρός, με τα μάτια μέσα στις κόγχες και 30 κιλά, δεν έχεις καρκίνο. Και ακούς πάντα αυτή την σπαστική και νερουλή έκφραση από γνωστούς και φίλους που σε συναντούν μια φορά στο τόσο: «α, εγώ μια χαρά σε βλέπω». Και μπορεί εσύ εκείνη την ώρα να νιώθεις πιο χάλια από ποτέ, αλλά να μην θέλεις να το δείξεις.

Ή ακόμα μπορεί να έχεις πολύ καλή διάθεση, και αυτό να βγάζεις προς τα έξω.

Τη διάθεση.

Όχι την αρρώστια.

Το πώς βιώνει ο καθένας την ασθένειά του είναι προσωπικό θέμα. Δεν υπάρχει κανένας κανόνας και τίποτα το νορμάλ στη χώρα του Καρκίνου. Όλα είναι πιθανά και όλα είναι απίθανα. Αλλά από την εμπειρία μου στο θέμα, η αρρώστια φαίνεται πάνω σου μόνο όταν το θελήσεις.

Η ζωή δεν σταματάει στη διάγνωση «καρκίνος». Πόσο μάλλον η προσεγμένη εμφάνιση και η λαμπερή παρουσία μας. Ποτέ δεν σταμάτησα να φροντίζω τον εαυτό μου και την εμφάνισή μου, από τότε που διαγνώστηκα. Ήταν και η Αλεξάνδρα που δεν με άφησε ποτέ να παραιτηθώ. Στις πολύ βαριές χημειοθεραπείες, άνοιγε την ντουλάπα και διάλεγε με απίστευτη φροντίδα τα ρούχα που θα φορέσω, σκουλαρίκια, ασορτί μαντήλι για το κεφάλι, βραχιόλια. Δεν το βάλαμε ποτέ κάτω. Δύσκολος ο καρκίνος; Πιο δύσκολες εμείς.

Αυτή τη στάση μου απέναντι στην αρρώστια την πλήρωσα με τη δυσπιστία και την αμφισβήτιση από το -ευτυχώς όχι και τόσο κοντινό- περιβάλλον μου.

Άκουσα πολλά.

Από την ερώτηση «οι καρκινοπαθείς μπορούν να κάνουν σεξ;»

Από την δήλωση «φοβάμαι ότι ο καρκίνος κολλάει»,

Από την περιφρονητική έκφραση «α ρε Λίλυ κακομοίρα»,

Έως την καταπληκτική άρνηση της πραγματικότητας «εγώ δεν πιστεύω ότι έχεις καρκίνο, πιστεύω ότι τα έκανες πλακάκια με τους γιατρούς για να πάρεις σύνταξη».

Έχω ακούσει επίσης «μην βαφτείς, ντύσου με παλιόρουχα, αν θέλεις να πάρεις το επίδομα αναπηρίας από την πρόνοια. Πώς θα καταλάβουν ότι είσαι άρρωστη αν είσαι περιποιημένη;»

Σε όλα αυτά αντέδρασα με αποφασιστικότητα. Έδωσα το βραβείο της ανοιχτής παλάμης σε αυτούς που με αντιμετώπισαν σαν βιολογικό απόβλητο. Η κοινωνία η ίδια έχει την τάση να σε «περιθωριοποιεί», όταν είσαι άρρωστος, ή απλά διαφορετικός.

Η δική μου απόφαση ήταν να πάω κόντρα σε αυτό που μέχρι τώρα γνωρίζαμε για τους καρκινοπαθείς. Δεν ήθελα ποτέ να κρύψω αυτό που περνάω, ούτε ντράπηκα, ούτε φοβήθηκα. Αντίθετα, εκτέθηκα. Αλλά όχι για να εισπράξω εύσημα, ούτε για να με λυπηθούν, ούτε για να χρησιμοποήσω την ασθένειά μου προκειμένου να έχω την εύνοια του κόσμου, όπως είπε κάποτε ένα συγγενικό μου πρόσωπο.

Εκτέθηκα για να δείξω ένα άλλο πρόσωπο του καρκίνου, για να βοηθήσω να σπάσει επιτέλους αυτή η αντίληψη, η δισειδαιμονία, ότι ο καρκινοπαθής είναι καταραμένος, κακομοίρης, καταδικασμένος, με απωθητική εμφάνιση.

Φίλοι μου, αν υπάρχει κάτι επάρατο, αυτό δεν είναι ο καρκίνος, αλλά η άγνοια.

Ας βοηθήσουμε όλοι μαζί να σταματήσει αυτή η φοβία για την εμφάνιση των καρκινοπαθών. Πιστέψτε με, δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Μπορεί να φαίνεσαι χάλια και να είσαι μια χαρά, και μπορεί να φαίνεσαι πολύ καλά και να περνάς μεγάλα βάσανα. Είναι θέμα επιλογής το τι θα αφήσεις να βγει προς τα έξω.

Η νέα χημειοθεραπεία φαίνεται να έχει σταθεροποιήσει κάπως την κατάστασή μου και το ευτύχημα είναι ότι δεν πονάω. Τελείωσα τον πρώτο κύκλο και τώρα περιμένω να με δουν οι γιατροί μου την Παρασκευή, για να μου πουν πώς θα συνεχίσουμε.

Αγκαλιά με την ελπίδα, τα αγαπημένα μου πρόσωπα και όλους εσάς τους καλούς μου φίλους που με στηρίζετε, αλλά και με πίστη στην ιατρική επιστήμη, προχωράμε.

Είμαι καρκινοπαθής και ΔΕΝ μου φαίνεται καθόλου. Και όποιος το αντέξει.

Καλή σας μέρα.

There is a paranoia regarding the cancer. The correlation with the psychology and mood. The more goodwill you have, the more this monster is scared.

There is also a social misunderstanding about cancer . It is believed that the cancer patient must seem terrible. If you're green, hairless, with eyes within their sockets and 60 pounds, you have cancer. And you always hear this annoying and lukewarm expression from acquaintances and friends when you meet them once in a while: "oh, I see you just fine." And maybe at that time you feel more crap than ever, but do not want to show it.

Or you may have very good mood, and that is what you want to show.

Your energy.

Not your illness.

The way each one is experiencing the illness is a personal matter. There are no rules and nothing normal in Cancerland. Everything is possible and everything is impossible. But from my experience on the subject, the disease appears over you only if you allow it.

Life does not stop in the diagnosis "cancer". Especially the elegant appearance and radiant presence. I never stopped taking care of myself and my appearance, since I was diagnosed. Alexandra never left me to quit. During the very heavy chemotherapy, she opened the closet and chose with incredible care the clothes I wear, earrings, matching head scarf, bracelets. We never gave up. Difficult Cancer? Harder we are.

Was my attitude to illness that fed me back with distrust by -thankfully not so close- people around me.

I heard many things.

The question "cancer patients can have sex?"

The statement "I am afraid that cancer is contagious"

The contemptuous expression "Poor girl Lily"

The amazing denial of reality "I do not believe you have cancer, I think that you have done a deal with the doctors to get a subvention."

I've also heard "do not use makeup, dress you up with rags, if you want to get the welfare allowance. Who is going to believe you are sick, if you are presentable?"

In all these I reacted with determination. I "gave the prize of open palm" (greek expression denoting "contempt") to those who treated me like a biological waste. The society itself tends to in "marginalizing" when you're sick, or just different.

My decision was to go against to what we know so far for cancer . I never wanted to hide what I am going through, I never felt ashamed, or scared. Instead, I was exposed. But not for collecting tribute, nor be with pity, nor to use my illness to have the favor of the world as a relative person once told me.

I was exposed to show another face of cancer, to help finally break this perception, superstition, that the cancer patient is blasted, miserable, doomed, with repulsive appearance.

My friends, if there is something cursed, this is not the cancer, but the ignorance.

Let us all work together to kill this fear of the appearance of cancer. Believe me, it has absolutely no meaning. You may look crap and you're fine, and can look very good and spend great suffering. It's a matter of choosing what to let go outwards.

The new chemotherapy seems to have stabilized somehow my situation and fortunately the pain is reduced. I finished the first session and now wait to see my doctors on Friday to tell me how to proceed.

Embrace the hope, my loved ones and all of you my good friends who support me, by faith in medical science, we go.

I am a cancer patient and I DO NOT look like this at all. Is there anybody who wants to follow me?

Have a nice day.