Ο πολιτισμός της Επιδαύρου και τα ΑΜΕΑ: Η ποινικοποίηση του κραγιόν.

Το περασμένο καλοκαίρι πήγα στην Επίδαυρο να παρακολουθήσω τις Τρωάδες.

Καταπληκτική παράσταση.

Ήταν Αύγουστος και εγώ βρισκόμουν στη μέση μιας μεγάλης κρίσης της νόσου μου.  Υπέφερα από φρικτούς πόνους, μια και το ένα από τα δύο θρεφτάρια που κυοφορώ, μεγάλωνε ανεξέλεγκτα και ενοχλούσε τους γύρω ιστούς. Ήθελε από το μέγεθος της πατάτας να αναβαθμιστεί σε μέγεθος ενός πεπονιού αργίτικου, ξέρετε, αυτά τα μακρόστενα. Και τα κατάφερε το πουλάκι μου. Αυτή τη στιγμή καταλαμβάνει σχεδόν όλη την κοιλιά μου.

Παρόλα αυτά, ήθελα να δω την παράσταση. Και πήγα.

Συγκαταλέγομαι στα ΑΜΕΑ, γνωρίζετε τι είναι αυτό;

Άτομα με Ειδικές Ανάγκες. Ναι, εμείς είμαστε αυτοί. Άτομα με βαριά αναπηρία, όπως εγώ, που πάσχουν από βαριές ασθένειες και όχι μόνο. Εμείς τα ΑΜΕΑ λοιπόν, δικαιούμαστε μειωμένο εισητήριο στις παραστάσεις της Επιδαύρου. Πολιτισμός ε; Πρόοδος..

Αν βέβαια καταφέρεις να φτάσεις εκεί..

Με λίγη καλή προσπάθεια και λίγο σπρώξιμο από δεξιά, λίγο τράβηγμα από τα αριστερά, κατάφερα να ανέβω τα σκαλιά και να φτάσω στο Κοίλον..

Τι πνευματική ανάταση..

Τι δέος.

Στο τσεκάρισμα των εισητηρίων, η κοπέλα -όταν της είπαμε ότι είμαι ΑΜΕΑ- μας έδειξε το «χώρο» που προορίζεται για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Δηλαδή, το να είσαι ΑΜΕΑ, δεν σημαίνει ότι θα έχεις και κάποια προνόμια.. Το φτηνότερο εισητήριο, σημαίνει αντίστοιχη θέση. Ε, μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Με μειωμένο εισητήριο τι περιμένεις; Να σε έχουνε και πρώτο τραπέζι πίστα;;

Όχι, δεν έχω τέτοια απαίτηση. Και εκεί που με βάλανε να κάτσω, καλά ήταν. Ο καλόβολος άνθρωπος παντού χωράει.

Δεν σας είπα όμως.

Ήμουν περιποιημένη.

Φορούσα ένα ωραίο γκρι μακρύ φόρεμα, ένα ωραίο κολιέ με τυρκουάζ πέτρες, και φυσικά, κραγιόν. Αχ αυτό το κραγιόν.. Μα γίνεται ΑΜΕΑ και κραγιόν;;; Δεν τα’παμε; Γίνεται να είσαι άτομο με ειδικές ανάγκες και να ΜΗΝ φαίνεσαι σαν στραβοχυμένος λουκουμάς;

Λίγο πριν αρχίσει η παράσταση, είχα αρχίσει και έβλεπα τα πράγματα σκούρα. Δεν είχα τη δυνατότητα να κάτσω πάνω στην πέτρα, γιατί αυτό επιδείνωνε τους πόνους μου. Τα θρεφτάρια που έχω μέσα μου είναι καλομαθημένα, α, όλα κι όλα. Δεν αντέχουν τα σκληρά καθίσματα, κι αρχίζουν να παραπονιούνται με το μόνο τρόπο που ξέρουν. Ρίχνουν πόνους κι όποιος αντέξει..

Είπα λοιπόν στην κόρη μου Αλεξάνδρα, να ζητήσει από την ταξιθέτρια -μια κοπελίτσα το πολύ 25 ετών, να μας δώσει ένα μαξιλάρι από αυτά που βρίσκονταν στις άδειες θέσεις του θεάτρου. Το θέατρο φυσικά δεν ήταν γεμάτο..Υπήρχαν πολλές άδειες θέσεις με πολλά μαξιλάρια αχρησιμοποίητα.

Τι παράξενο. Οι θέσεις των ΑΜΕΑ δεν είχαν μαξιλάρια. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι θέσεις των επισήμων και της Α’ θέσης είχαν μαξιλάρια ενώ οι θέσεις για τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν είχαν αυτή την πρόβλεψη. Μήπως οι κώλοι των επισήμων είναι πιο ευαίσθητοι από τους δικούς μας; Ή μήπως στην Ελλάδα του σήμερα πρέπει να νιώσεις καλά στο πετσί σου την κοινωνική διαφορά;

Αλλού θέλω να καταλήξω όμως.

Πήγε η Αλεξάνδρα στην ταξιθέτρια και την παρακάλεσε να μας δώσει ένα μαξιλάρι, δείχνοντας εμένα, και εξηγώντας στο βούρλο ότι είμαι ασθενής και δεν μπορώ να κάτσω πάνω στην πέτρα..

 «Δεν μπορώ να σας δώσω μαξιλάρι, τα μαξιλάρια προορίζονται για τις θέσεις των επισήμων», λέει η ταξιθέτρια.

«Μα πρόκειται για τη μητέρα μου, δεν μπορεί να καθίσει πάνω στην πέτρα, τόσα διαθέσιμα μαξιλάρια υπάρχουν», είπε η Αλεξάνδρα.

Η κοπέλα γύρισε το κεφάλι της, μισόκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να εστιάσει πάνω μου.

«Αυτή είναι η μητέρα σας;», ρώτησε την Αλεξάνδρα.

«Ναι», απάντησε η Αλεξάνδρα.

«Δεν μου φαίνεται πάντως για άτομο με ειδικές ανάγκες», είπε περιφρονητικά η ταξιθέτρια.

Ναι εντάξει, ξέρω τι θα πείτε, έπρεπε να το πάρω σαν κομπλιμέντο. Όμως εκείνη τη στιγμή πληγώθηκα.

Εκνευρίστηκα, μα πιο πολύ λυπήθηκα. Όχι για μένα, αλλά γι αυτή την νέα κοπέλα, που εντάξει, πες ότι στο σπίτι της δεν της έμαθαν ότι ο ρατσισμός είναι κακό πράγμα, αλλά αυτοί που την προσέλαβαν εκεί, δεν της έμαθαν πώς πρέπει να συμπεριφέρεται στον κόσμο; Δεν της εξήγησαν ποτέ ότι δεν έχει κανένα δικαίωμα να κρίνει από την εμφάνιση το πόσο ένας άνθρωπος υποφέρει;

Δεν της έμαθε κανείς ότι πολλές φορές οι άνθρωποι θέλουν να είναι αξιοπρεπείς, όσο κι αν πονάνε, όσο κι αν υποφέρουν; Ότι δεν πρέπει να κρίνουμε από την εμφάνιση τους ανθρώπους;

Πάντα πίστευα, κυρίως λόγω των σπουδών μου στην Αρχιτεκτονική του ΕΜΠ, ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα με πόλεις απάνθρωπες και αφιλόξενες. Αργήσαμε πολύ να μάθουμε τη ράμπα στα πεζοδρόμια, και αλλοίμονό σου αν είχες καρότσι με μωρό και έπρεπε να διασχίσεις ένα δρόμο πριν από κάποιες δεκαετίες. Όπως επίσης και τα λεωφορεία  μας. Έχετε διανοηθεί πόσο απαγορευτικά είναι για ηλικιωμένους, για άτομα με αδύναμα πόδια όπως εγώ, για μητέρες με καρότσι; Θέλεις γερανό για να ανέβεις σε ένα λεωφορείο όταν είσαι αδύναμος.

Εκτός από αφιλόξενα θέατρα, λεωφορεία και πεζοδρόμια, υπάρχουν και αφιλόξενοι άνθρωποι όμως. Και αυτό κάποτε πρέπει να αλλάξει. Η νοοτροπία του «ΑΜΕΑ=κακομοίρης» πρέπει να ξεριζωθεί από τα μυαλά μας, και αν θέλουμε να λεγόμαστε πολιτισμένη χώρα, θα πρέπει να ξεκινήσουμε πρώτα απ’ όλα από μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς. Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, το έχουν όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από την οικονομική, κοινωνική, ή σωματική τους κατάσταση. Κάποτε ίσως να βρεθείς κι εσύ στη θέση ενός ΑΜΕΑ.

Ψιλά γράμματα...

The culture of Epidaurus and People with Disabilities: The criminalization of a lipstick.

Last summer I went to Epidaurus to watch the Trojan Women.

Great theatrical performance.

It was August and I was in the midst of a great crisis of my disease. I suffered from terrible pain, since one of the two tumours grew uncontrolled and disturbing surrounding tissues. My tumour wanted to be upgraded from the size of a potato in size of a melon. And it did. Currently the tumour occupied almost all my belly. However, I wanted to see the performance. And I went.

I am a person with special needs, AMEA, do you know what it is?

Persons with Disabilities. Yes, we are the ones. People with severe disabilities, such as myself, who suffer from serious diseases and not only. We the Disabled therefore can get a reduced ticket for the performances of Epidaurus. Culture huh? Progress..

Of course if you manage to get there..

With some good effort and a little push from the right, a little pull from the left, I managed to climb the stairs and get to the theatre.

What a spiritual uplift ..

What an awe.

In checking the tickets, the girl-when we said that I am disabled-showed us the "space" reserved for people with disabilities. Hey, being disabled does not mean that you will have some privileges .. The cheapest ticket means corresponding position. No, I have no such requirement. The easygoing man fits everywhere.

Well, I forgot to mention.

I was groomed.

I was wearing a nice gray long dress, a nice necklace with turquoise stones, and of course, lipstick. Oh this lipstick.. But is it possible to be a person with disabilities and wearing and lipstick? No way. We said that before. You can’t be a person with special needs and Not being like a wrong spill donut.

Shortly before the show, I started seeing things dark. I couldn’t sit on the stone, because this aggravated my pain. My tumours are mannerly. They cannot stand the hard seats, and begin to complain in the only way they know. Throwing pains and whoever withstands this.

So I said to my daughter Alexandra, to ask the usherette, a young girl of 25 years, if she can give us a cushion of the empty seats in the theatre. The theatre was not full of course.. There were many empty seats with pillows unused.

It is strange. The positions of the disabled had no pillows. I never understood why the positions of the honoured have pillows and the seats for people with disabilities do not have this provision. Are their asses more sensitive than ours? Or we should feel as well the social difference?

But this is not my point.

Alexandra went to the usherette and begged to give us a cushion, showing me and explaining that I am weak and I can not sit on the stone ..

"I can not give you cushion, because those are for the honoured only”, said the usherette.

"But it is for my mother, she can not sit on the stone, look, so many pillows are available," said Alexandra.

The girl turned her head, half closed her eyes and tried to focus on me.

"This is your mother?" the usherette asked.

"Yes," replied Alexander.

"It seems to me, however, for a person with NO special needs," said usherette.

Yeah okay, I know what you say, I had to take it as a compliment. But at that moment I got hurt.

I was upset, but even more sorry. Not for me, but for this young girl. Probably no one told her that social racism is a bad thing, but those who hired her, why didn’t taught her how to behave in the world? No one had explained to her that she has no right to judge by appearance whether a man suffer?

No one taught her that many times people want to be decent, as though in pain, as though suffering? That should not judge by appearance people?

I always thought, mainly because of my studies in Architecture, NTUA, that Greece is a country with cities inhuman and inhospitable. Took too long to find the ramp on the sidewalks, and woe betide you if you had a baby stroller and had to cross a street a few decades ago. As well as our buses. Do you imagine how prohibitive the bus is for older people, people with weak legs like me, for moms with stroller? Want crane to climb on a bus when you are weak.

Besides inhospitable theaters, buses and sidewalks, there are inhospitable people though. And once this has to change. The mindset of "person with special needs = poor" must be eradicated from our minds, and if we want to call ourselves civilized country, we should start first course of social behavior. The right to dignity is the same in all people, regardless of economic, social, or physical condition. Maybe someday, you will be yourself a person with disabilities.