«Σ’αγαπώ και θέλω να σε στηρίξω». Ανθρωπιά. “I love you and I want to support you”. Philanthropy.

Σήμερα μια φίλη μου, μια πολύ καλή μου φίλη, μου είπε κάτι που με συγκλόνισε:

«Σ’αγαπώ και θέλω να σε στηρίξω».

Στα δύο αυτά χρόνια που παλεύω με το θάνατο, είναι η πρώτη φορά που ακούω κάτι τέτοιο από φίλη ή φίλο.

Το φορτίο της φροντίδας μου, το ανέλαβε αδιαμαρτύρητα η κόρη μου Αλεξάνδρα, η οποία πριν 2 χρόνια και κάτι, παράτησε τις σπουδές της στην Ξάνθη, τις παρέες της, τη φοιτητική της ζωή, για να είναι στο πλάι μου στη διάρκεια όλων των δύσκολων θεραπειών στις οποίες υποβλήθηκα. Πολλές φορές σκέφτηκα ότι ζω ακόμα επειδή είμαι τόσο καλά φροντισμένη από αυτό το παιδί, που δεν μου στέρησε τίποτα, που φρόντισε τα πάντα, όλες τις λεπτομέρειες, όλες τις διαδικασίες, όλο το πάρε δώσε με τα νοσοκομεία, τις εξετάσεις, τις θεραπείες, την ψυχολογική μου υποστήριξη, που πολλές φορές με κουβάλησε στην πλάτη της, με μετέφερε, με σήκωσε από το πάτωμα, και μετά, έως τώρα, από τα πιο χαμηλά πατώματα...

Ο καρκίνος είναι δύσκολη κατάσταση. Έχει δύσκολες θεραπείες. Με τις οποίες παραμορφώνεσαι. Ξερνάς. Νιώθεις ότι μπαίνεις στην σκουλικότρυπά σου. Το μυαλό σου γίνεται πολτός. Βλέπεις και τους άλλους δίπλα σου στις μονάδες θεραπείας, λίγο χειρότερα, λίγο καλύτερα. Μα οι άλλοι είναι ο καθρέφτης σου. Βλέπεις στα μάτια τους αυτό που περνάς, αυτό που πέρασες και αυτό που θα περάσεις.

Ο πόνος είναι σύντροφος πιστός.

Και η Αλεξάνδρα σε όλα αυτά παρούσα. Δίπλα μου. Χέρι χέρι.

Ο καρκίνος δεν είναι παιχνιδάκι.

Έτσι εξηγείται και το ότι κάποιοι φίλοι μου όταν έμαθαν ότι έχω καρκίνο μου έκοψαν την καλημέρα. Δεν τους παρεξηγώ, θα είχαν κάποια άσχημη εμπειρία πάνω στο θέμα και γι αυτό φοβήθηκαν και έφυγαν.

Άλλοι πάλι βλέποντας τη δύναμή μου και την αντίστασή μου απέναντι στο βάσανο της αρρώστιας μου, με εκμεταλλεύθηκαν. «Κρεμάστηκαν» από πάνω μου θεωρώντας ότι μπορώ να κουβαλήσω τα «προβλήματά» τους και ζητούσαν συνεχώς υποστήριξη και ντάντεμα. Το έκανα. Μέχρι που κλάταρα και τους έστειλα και αυτούς στο διάολο.

Υπήρχαν κι άλλοι που αυτή τη δύναμη ήθελαν να την στραπατσάρουν. Με πλήγωσαν, με ταπείνωσαν. Αντιστάθηκα και προχώρησα. Με πόνο ψυχής.

Υπήρχαν οι κοντινοί που με «απομόνωσαν», υπήρχαν οι πολύ κοντινοί που με έδιωξαν, αλλά υπήρχαν και οι μακρινοί γνωστοί, που άνοιξαν την πόρτα τους και πρόσφεραν στέγη στο ταλαιπωρημένο μου σώμα, όταν βρέθηκα στο δρόμο, εν μέσω χημειοθεραπειών, πριν από 2 χρόνια.

Τι νομίζατε, ότι όλα είναι ρόδινα στη ζωή μου; Ότι ως καρκινοπαθής εισπράττω μόνο αγάπη; Ότι η κοινωνία μας είναι τόσο όμορφη και γλυκά δομημένη που στα δύσκολα σε αγκαλιάζει και σε περιθάλπτει; Όχι φίλοι μου. Πέρασα πολύ δύσκολα μέχρι να βρω γαλήνη και ηρεμία ως καρκινοπαθής.

Μα αυτή η φίλη μου, που είπε «σ’αγαπώ και θέλω να σε στηρίξω», νομίζω ότι διακατέχεται από απέραντη γενναιότητα και μεγαλοψυχία. Γιατί έχει το θάρρος να μου εκφράσει κάτι που απαιτεί ανθρωπιά. Ανθρωπιά ε;

Ναι, αυτό.

Ανθρωπιά είναι να ακούσεις τον πόνο του άλλου.

Να του πιάσεις το χέρι.

Να του φιλήσεις το καραφλό του κεφάλι και να μην στρέψεις το πρόσωπό σου αλλού όταν δεις το «κεφάλι της χημειοθεραπείας».

Να γεμίσεις το στόμα σου με όμορφες λέξεις και να στολίσεις τον άνθρωπο που υποφέρει.

Ανθρωπιά είναι να βοηθάς τους αδύναμους και όχι να προσπαθείς να ξεζουμίσεις τους δυνατούς.

Ανθρωπιά είναι να παρατάς το «εγώ» σου σε μια γωνία και να το ξεχνάς.

Ως κοινωνία πάσχουμε από έλλειψη ανθρωπιάς.

Ας ξεκινήσουμε από σήμερα, λέγοντας στον διπλανό μας, σε ένα γατί, σε έναν φτωχό, σε έναν άρρωστο, σε έναν παρεξηγημένο, σε έναν ανήμπορο, σε ένα γέρικο σκυλί, σε μια ντοματιά που δεν έκανε καλές ντομάτες πέρσυ,  «σ’ αγαπώ και θέλω να σε στηρίξω».

Τότε θα γεννηθεί μέσα μας αυτό το δέντρο της ανθρωπιάς, θα ανθίσει, θα βγάλει καρπούς να μας θρέφει όλη τη χρονιά, θα ταΐζει την ψυχή μας με ελπίδα και εσωτερική πληρότητα.

Σ’ ευχαριστώ Έλενα K.

Today a friend of mine, a very good friend of mine told me something that shocked me:

"I love you and I want to support you."

In the two years that I give this battle, is the first time I hear something like that from a friend.

The burden of my care, uncomplainingly took my daughter Alexandra, which two years ago and something dropped her studies in Xanthi, her friends there, her personal life, for being by my side during all the difficult treatments incurred . Many times I think that I still live because I am so well taken care of this child, she made ​​sure everything, all the details, all the processes, all the give and take with hospitals, tests, treatments, my psychological support, she often carry me on her back, drove, picked me up off the floor, and then, far from the lower floors ...

Cancer is a difficult situation. With difficult treatments. With deformable. Throw up. You feel that you enter the wormhole. Your mind becomes pulp. You see the others in  treatment units, a little worse, a little better. But others are the mirror of you. You see in their eyes what you're going through.

Pain is a loyal companion.

And Alexandra in all this. Next to me. Hand in hand.

Cancer is not a breeze.

This explains the fact that some of my friends when they learned that I have cancer stopped to say hello to me. I do not misunderstand, maybe they had a bad experience on the subject and therefore feared and fled.

Others watching my strength and my resistance against the torment of my illness, they exploited me. 'Hung' over me believing that I can carry their  'troubles' and kept asking support. I did it. Until I collapsed and sent them and them to hell.

There were others who wanted this power to the mess. They hurt me, humiliated me. I resisted and moved on. With pain.

There were nearby who "isolated" me, there were very nearby that expelled me, but there were distant known, opened the door and offered me shelter when I was on the road, in the midst of chemotherapy, 2 years ago .

What you thought? that everything is rosy in my life? That a cancer patient collects only love? That our society is so beautiful and sweet that embrace and cherish the disabled? No, my friends. I had a very difficult period until to find peace and quiet as a cancer patient.

But this friend of mine, who said "I love you and want to support you," I think she is possessed of immense bravery and magnanimity. Because she has the courage to express something that requires philanthropy. Philanthropy huh?

Yes, this.

Philanthropy is to hear another's pain.

To grab his hand.

To kiss his bald head.

Fill your mouth with beautiful words and embellish a man suffering.

Philanthropy is to help the weak and not trying to drain the powerful.

Philanthropy is to give up your “ego” in a corner and forget it.

As a society we suffer from a lack of  Philanthropy.

Let's start today, telling our neighbor, a kitten, a poor, a sick, a misunderstood, a helpless, an old dog, a tomato plant that did not good tomatoes last year, "I love you and I want to support you."

Then the tree of Philanthropy will be born in us, it will flourish, it will send fruit to nourish us throughout the year, it feeds our souls with hope and inner fulfillment.

Thank you Elena K.