Για την Αλεξάνδρα. For my daughter Alexandra.

- Καλησπέρα Μπούλα.

- Έλα μανούλα!

- Έχω να σου πω κάτι..

- Ωχ..

- Κοίτα, μάλλον έχω καρκίνο.

- Τι;

- Ναι.

- ....

- Θα το αντιμετωπίσουμε!

- Ναι, θα το περάσουμε μαζί.

Και έκλεισε το τηλέφωνο.

Ήταν η μέρα που της ανακοίνωσα τηλεφωνικά ότι διαγνώστηκα με προχωρημένο καρκίνο.

Εκείνη σπούδαζε στην Ξάνθη.

Εγώ στην Αθήνα, είχα γυρίσει από Λάρισα για να δω τη μάνα μου. Να κάνουμε Χριστούγεννα όλες μαζί. Περιμέναμε την Αλεξάνδρα να έρθει πώς και πώς.

Δεν είμαι από τη Λάρισα.

Βρέθηκα στη Λάρισα κατά λάθος και έμεινα εκεί για μερικούς μήνες. Τόσο άντεξα. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία.

Η Αλεξάνδρα, η κόρη μου, αυτή έχει σημασία.

Από εκείνο το τηλεφώνημα, η ζωή της άλλαξε τελείως. Παράτησε τις σπουδές της, τις παρέες της, και ήρθε στην Αθήνα για να με αναλάβει. Κι από εκείνη την ημέρα, γνώρισε τη ζωή από μια άλλη οπτική γωνία.

Νοσοκομεία, γιατροί, εξετάσεις.

Κάθε μέρα και μια νέα εξέταση.

Κάθε λίγους μήνες και μια νέα διάγνωση. Κι άλλες εξετάσεις.

Και να μου κρατάει το χέρι σε κάθε χημειοθεραπεία, να μου δίνει κουράγιο, να με κρατάει για να μην πέσω.

Περάσαμε δύσκολα. Αλλά είχαμε και τις στιγμές μας.

Η αρρώστια μου μας έδεσε ακόμα πιο πολύ.

Η Αλεξάνδρα με πήρε στις πλάτες της αδιαμαρτύρητα και με στήριξε σαν βράχος. Με φρόντισε, με παρηγόρησε, με τακτοποίησε σε μαλακό κρεβάτι όταν το σώμα μου ήταν σαν άδειο σακί από τις χημειοθεραπείες.

Είναι μια ηρωίδα.

Η ευτυχία μου είναι να τη βλέπω να μεγαλώνει και να δυναμώνει και να εξελίσσεται. Δεν θέλω να χάσω λεπτό από τη ζωή της. Και θα είμαι για πάντα κοντά της, με οποιονδήποτε τρόπο και σε οποιαδήποτε κατάσταση, άυλη ή μη.

Σήμερα, 11 Ιούνη 2014, για τα γενέθλιά της.

Να ζήσει και να ευτυχήσει.

Να είναι γερή, δυνατή, χαμογελαστή.

Να λάμπει και να δίνει φως.

Να δημιουργεί ιδέες.

Να έχει μόνο αγάπη γύρω της.

Να είμαι η καλή της η νεράιδα.

Για πάντα.

- Good evening Bulla.

- Come on mommy!

- I have to tell you something…

- Oops…

- Look, I probably have cancer.

- What?

- Yes.

- ....

- We will face it!

- Yes, we will get through it together.

And she hung up.

It was the day I announced to her that I was diagnosed with advanced cancer.

She was studying Architecture in Xanthi.

I was in Athens, I had returned from Larissa to see my mother. To have Christmas time the three of us. Me and my mother were waiting Alexandra with great anticipation.

I'm not from Larissa.

I was in Larissa accidentally and stayed there for a few months. I couldn't live there much more. But this is irrelevant.

Alexandra, my daughter, this is important.

Since that phone call, her life changed completely. She left her studies and her friends, and came to Athens to look after me. And from that day, she saw life from another angle.

Hospitals, doctors, exams.

Every day a new test.

Every few months a new diagnosis. And other tests.

She was holding my hand in every chemotherapy, she gave me courage, she kept me not to fall.

We had difficult situations. But we had our moments too.

My Illness brought us closer.

Alexandra uncomplainingly took me on her back and supported me like a rock. She took care of me, comforted me, and put me on a soft bed when my body was like an empty sack because of chemo.

She is a heroine.

My happiness is to see her grow and strengthening and growing. I do not want to miss a minute of her life. And I will be forever near her, in any manner and in any situation, immaterial or not.

Today, June 11, 2014, for her birthday.

I wish her to live and be happy.

To be strong, healthy, and smiling.

Shining and giving light.

To generate ideas.

Only have love around her.

I wish to be her good fairy.

Forever.