Ο ψυχαναγκασμός και η θεωρία του χαμόγελου

Σας μιλάει ένα άτομο που ακόμα και όταν πονάει χαμογελάει. Σας μιλάει ένα άτομο που έχει μόνιμη σύσπαση των χειλιών προς τα πάνω, που το χαμόγελο είναι κάτι σαν «τικ» στο πρόσωπό του. Το φοράει από το πρωί μέχρι το βράδυ και ακόμα όταν κοιμάται μερικές φορές. Έτσι τουλάχιστον λέει η κόρη μου η Αλεξάνδρα που με έχει δει να κοιμάμαι. Ότι χαμογελάω ακόμα και στον ύπνο μου.

Επομένως τα όσα διαβάσετε παρακάτω μην φανταστείτε ότι είναι μια παραδοχή μου ότι είμαι μουρτζούφλης και ξινομούρης άνθρωπος, κάθε άλλο. Όμως έχω κουραστεί να ακούω συνέχεια «πάμε με χαμόγελο»! Ή ακόμα: «Χαμογέλα και όλα θα πάνε καλά».

Όχι ρε φίλε, δεν θα πάνε καλά με ένα χαμόγελο και μόνο.

Τουλάχιστον όχι με ένα χαμόγελο που δεν είναι αληθινό.

Για να είναι ένα χαμόγελο θεραπευτικό θα πρέπει να προέρχεται από τα βάθη της συνείδησής σου, να είναι αποτέλεσμα συνεχών ενδοσκοπήσεων και αντιπαραθέσεων με τον εαυτό σου και πάνω από όλα, να είναι δηλωτικό εσωτερικής γαλήνης και ευτυχίας.

Αλλιώς, το χαμόγελο γίνεται μάσκα.

Για να ζήσει κάτω από αυτήν, η υποκρισία.

Για να εκδηλωθεί η υστερία της αβάσταχτης καθημερινότητάς σου.

Για να προσελκύσεις το ενδιαφέρον και άλλων ασυνείδητα χαμογελαστών προσώπων, που έχουν κάνει σημαία τους τη φράση: «χαμογέλα και όλα θα φτιάξουν», χωρίς όμως να έχουν την παραμικρή ιδέα, τι σημαίνει αυτό. Γιατί πολύ απλά η ζωή τους είναι εξαιρετικά μίζερη χωρίς να το ξέρουν. Και δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να το αλλάξουν αυτό.

Αυτό που βοηθάει πραγματικά φίλοι μου, δεν είναι το χαμόγελο, ή το χαχάνισμα ή μια αποβλακωμένη ψυχαναγκαστική μάσκα. Αυτό που βοηθάει είναι ένα χαμόγελο που εκδηλώνεται από ευτυχία και έρχεται στο φως μέσα από τη συνειδητοποίηση της πραγματικότητάς μας.

Σε πολλές στιγμές μου με πόνο και σοβαρή αδιαθεσία, σε δύσκολες χημειοθεραπείες και επίπονες παρενέργειες, σε στιγμές που η ασθένειά μου έδειχνε πιο αδυσώπητη από ποτέ, ένα χαμόγελο δεν έφτανε. Ήταν όμως σημαντικό εκείνη τη δύσκολη στιγμή να γνωρίσω εμένα, να συνειδητοποιήσω την κατάστασή μου, να την αγκαλιάσω και όχι να την απωθήσω. Αυτή η συνειδητοποίηση ερχόταν σαν ένα υπέροχο φως που με αγκάλιαζε και με ζέσταινε γλυκά, τόσο που το χαμόγελό μου πλέον ήταν μια αυτόματη λειτουργία στο πρόσωπό μου και το αποτέλεσμα μιας βαθιάς εσωτερικής διαδικασίας. Αυτό το χαμόγελο μπορούσα να το «μεταδώσω», να το χαρίσω, να το διδάξω. Να φωτίσει, να γλυκάνει, να ζεστάνει όποιον το έχει ανάγκη. Χαμογελάμε λοιπόν, ναι, πρώτα για να νιώσουμε εμείς καλύτερα αλλά κυρίως, για να προσφέρουμε ζεστασιά. Δεν θα χαμογελούσα ποτέ για να δείξω απλά ότι είμαι μια χαρούμενη κυρία και ότι περνάω τέλεια! Όχι δεν περνάω τέλεια όταν έχω πάρει ό,τι φάρμακο και χημικό υπάρχει στην αγορά για να μπορέσω να παραμείνω στη ζωή. Χαμογελάω για να σας δείξω ότι μετατρέπω τον πόνο μου σε θετική ενέργεια.

Αυτό λοιπόν που έχω να σας προτείνω να κάνετε σαν άσκηση είναι να χαμογελάσετε κλείνοντας τα μάτια και ακουμπώντας το χέρι σας στην καρδιά. Να «ακούσετε» τον εαυτό σας να σας μιλάει.

Μια πιο δύσκολη άσκηση είναι να προσπαθήσετε να σκεφτείτε κάτι που σας προκαλεί θλίψη και να χαμογελάσετε με τη σκέψη ότι θα μπορούσατε να κάνετε κάτι για να το αλλάξετε. Ή ότι μπορείτε να αντικαταστήσετε το θυμό και την οργή σας με ένα χαμόγελο ευτυχίας.

Η Αμερική δεν μπόρεσε να βγάλει συμπέρασμα από το δείγμα του στομαχιού μου τελικά, ήταν παραχρησιμοποιημένο και έτσι δεν ήταν εύκολο να τραβήξουν επαρκή ποσότητα DNA για να πραγματοποιήσουν την εξέταση.

Ο γιατρός μου πρότεινε να ξαναπάρουν δείγμα από το στομάχι μου, κι άλλη βιοψία δηλαδή..

Αυτή είναι η δική μου πραγματικότητα και συνεχίζω να χαμογελάω.