Shit happens: Τελικά η φύση ξέρει να εκδικείται. Και μάλιστα με τον πιο αστείο τρόπο.

Και όταν λέω η φύση εκδικείται, μην πάει ο νους σας στα ολοένα και αυξανόμενα κρούσματα του καρκίνου και στο λιώσιμο των πάγων. Όχι, σε αυτό το blog κανείς δεν πρόκειται να μιζεριάσει ή να στεναχωρηθεί.

Θα σας διηγηθώ μια προσωπική μου ιστορία, που ίσως σας κάνει να γελάσετε, ίσως και να θυμώσετε. Όπως και να’χει, στο τέλος να χαμογελάσετε παρακαλώ, αυτό κάνω κι εγώ όταν θυμάμαι αυτό που συνέβη τότε.

Μιλώντας με μια άλλη φίλη μου πριν από καιρό, όταν ακόμα δεν είχαν φυτρώσει τα μαλλάκια μου από την πρώτη χημειοθεραπεία, ανακάλυψα πως η χειρότερη ασθένεια δεν είναι ο καρκίνος, αλλά η έλλειψη παιδείας καθώς και οι διαταραχές κοινωνικής συμπεριφοράς οι οποίες μαστίζουν τις κοινωνίες των ανθρώπων.

Η όχι και τόσο καλή –όπως αποδείχτηκε τελικά- φίλη μου, μιλούσε για τη σχέση της, λέγοντας ότι δεν της ταιριάζει ο τύπος με τον οποίο τα έχει, γιατί είναι πιο μαυριδερός από αυτήν και πιο άσχημος.

Μου είπε ότι σχεδόν ντρέπεται να κυκλοφορεί μαζί του και ότι πιστεύει ότι της ταιριάζει κάτι καλύτερο. Αφού τον «έθαψε» αρκετά, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσει να καλύψει τα κόμπλεξ της και τις ανασφάλειές της, στο τέλος παραδέχτηκε ότι τον αγαπάει πολύ, γι αυτό και είναι μαζί του.

«Τον αγαπώ, αλλά δεν μου ταιριάζει εμφανισιακά βρε φιλενάδα», μου λέει. Και συνεχίζει: «Είναι όπως η δική σου περίπτωση, που ο Βασίλης σε ερωτεύτηκε χωρίς μαλλιά».

Για 5 δευτερόλεπτα πάγωσα. Για τα επόμενα 10 δευτερόλεπτα ήθελα να κλάψω και να κρύψω το καραφλό κεφάλι μου που μόλις πριν λίγες μέρες άρχιζε να βγάζει χνούδι. Τα επόμενα 8 δευτερόλεπτα ήθελα να τη χαστουκίσω. Παρέμεινα όμως ακίνητη εκεί, χωρίς να πω κουβέντα, κοιτώντας την στα μάτια, σοκαρισμένη από αυτό που άκουσα. Και ύστερα από λίγα ακόμα δευτερόλεπτα, η φύση με άκουσε.

Ένα τέλειο, τεράστιο περιστέρι περνάει από πάνω της, και της αμολάει μια κουτσουλιά πάνω στα πανέμορφα μακριά μαλλιά της -μόλις αφιχθέντα από την ισιωτική του κομμωτηρίου- μα μια κουτσουλιά ρε παιδιά, σαν τούρτα! Τόσο μεγάλη, τόσο υγρή και τόσο βρωμερή κουτσουλιά δεν έχω ξαναδεί ποτέ μου!

Χαμογέλασα συγκρατημένα, όταν την είδα να φρικάρει και να ρωτάει σαστισμένη:

«Πώς...πώς μου συνέβη αυτό;;»

«Shit happens γλυκιά μου», της απάντησα.

Δεν ξέρω αν θα ξανακαθίσει ποτέ σε αυτό το πάρκο μετά από την τραυματική της εμπειρία, πάντως δεν την ξαναείδα από τότε και φυσικά ούτε που της ξαναμίλησα.

Βρε κοίτα να δεις πόσα πράγματα «βλέπεις» με τον καρκίνο. Πόσα πράγματα ξεκαθαρίζουν, ξεθαμπώνουν. Ένα ξεσκαρτάρισμα αληθινό, λες και φεύγουν από δίπλα σου όλα τα άχρηστα και μένουν τα διαμάντια, αυτά που φωτίζουν τις νύχτες σου, όταν νιώθεις πως καταρρέεις και χάνεις το παιχνίδι. Κι όπως έχω πει και άλλοτε, όταν παλεύεις με τον καρκίνο, δεν παλεύεις για τη ζωή σου. Βρίσκεις τα διαμάντια σου και παλεύεις γι αυτά.

Και για όσους ενδιαφέρονται για την πορεία της νόσου μου, η νέα χημειοθεραπεία δείχνει να «πιάνει».

Δεν πονάω τόσο, τρώω κάτι παραπάνω, κινούμαι πιο εύκολα. Σας ευχαριστώ γιατροί μου.

Καλή Κυριακή.