«Κύριε Καρκίνε, δεν με φοβίζεις πια». «Mister Cancer, you don’t scare me anymore».

Ό,τι ήταν να κάνεις, το έκανες.

Και μεταστάσεις έδωσες.

Και υγρό γέμισες την κοιλιά μου.

Και τα πόδια μου τα έκανες αδύναμα να περπατήσουν.

Και να φάω δεν μπορώ όσο θέλω και ό,τι θέλω, εξαιτίας σου.

Και φάρμακα δηλητήρια αναγκάστηκα να γεμίσω τις φλέβες μου.

Όσο πιο πολύ με πολεμάς όμως, τόσο πιο πολύ έμπνευση έχω.

Τόσο πιο πολύ αγαπώ τη ζωή.

Τον θάνατο που προσπαθείς να φυτέψεις μέσα μου, σε όλα τα κύτταρά μου, τον αντικαθιστώ με τη ζωή, με αγάπη, με φως, με δημιουργία.

Κι όσο πιο αδύναμο κάνεις το σώμα μου, τόσο πιο δυνατό γίνεται το μυαλό μου. Δυνατό και έτοιμο να σε πολεμήσει. Εκεί δεν μπορείς να πλησιάσεις καρκίνε, δεν μπορείς να αγγίξεις τη σκέψη μου, είναι καθαρή σαν κρύσταλλο.

Αυτή η σκέψη είναι που με κρατάει όρθια ακόμα.

Η σκέψη και η ελπίδα. Ότι όλα μπορούν να ξαναγεννηθούν.

Κι αν το σώμα μου υποφέρει και αργοσβήνει, ξέρω ότι η σκέψη μου δεν θα πάψει ποτέ να ζει, δεν θα πεθάνει ποτέ, γιατί αυτή η σκέψη ζει ελεύθερη μέσα  από τη ζωγραφική μου, μέσα στους ανθρώπους που αγαπώ και μ’ αγαπούν, ζει μέσα σε όσα έχω δημιουργήσει, σε όσα έχω πει, σε όσα έχω γράψει.

Και εσύ καρκίνε δεν έχεις έμπνευση.

Δεν έχεις μιλιά.

Δεν έχεις έκφραση.

Έχεις μόνο ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή, είσαι πρωτόγονος μηχανισμός και ανάξιος να με κατακτήσεις.

Αν είσαι μάγκας λοιπόν, πάρε τη σκέψη μου.

Αν είσαι μάγκας κάνε με να πάρω το βλέμμα μου από ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα.

Αν είσαι μάγκας κλέψε το χαμόγελό μου.

Αλλά δεν μπορείς.

Έτσι θα μείνεις.

Μια γελοία ανεξέλεγκτη οντότητα που προσπαθεί να κατακτήσει την ύλη.

Και θα σβήσεις πανηγυρικά όταν θα σβήσει και το σώμα μου.

Εγώ όμως θα συνεχίσω να υπάρχω.

Κάπου, κάπως.

Whatever you could do, you did it.

And you gave me metastases.

And you filled my belly with ascite. 

And you made my feet too weak to walk.

And I can't eat as much as I want and what I want, because of you.

And I had to fill my veins with drugs and poisons.

The more you fight me though, the more inspiration I have.

The more I love life.

I replace the death you’re trying to insert within me, in all my cells, with life, with love, with light, with creation.

And as weaker is getting my body, the stronger becomes my mind. Strong and ready to fight you. You cancer, cannot approach there, you can not touch my mind, my thought is clear as crystal.

This thought is what keeps me still standing.

The thought and hope, that everything can be reborn.

And even if my body suffers and fades out, I know that my thought will never die,  because this thought lives free through my paintings, through the people I love and love me, lives in what I've created, in what I have said, in what I have written.

And you cancer, you do not have any inspiration.

You have no voice.

You have no expression.

The only thing you can do is an uncontrolled spread. You are just a primitive mechanism and unable to conquer me.

So,

grab my thinking, if you can,

take my eyes of a beautiful sunset, if you can,

steal my smile, if you can.

But you cannot.

So you stay as you are.

A ridiculous, uncontrollable entity that tries to conquer the material.

And you will disappear when my body will pass away.

But I will continue to exist.

Somewhere, somehow.